Ο τρόπος που πίνουν ούζο οι νεότερες γενιές αλλάζει… μα πάντα ο ίδιος μένει.

κείμενο: Ισμήνη Κοιλιά
φωτογραφίες: Χάρης Βεκρής

Οι περισσότεροι είμαστε εξοικειωμένοι με τον τρόπο που πίνεται το ούζο, ήδη από τα παιδικά μας χρόνια. Έχουμε δει γονείς, παππούδες και φίλους να μαζεύονται πριν το μεσημεριανό φαγητό, γύρω από ένα μικρό τραπεζάκι. Παραγγέλνουν ούζο και μεζέδες κάθε λογής και συχνά παίζουν τάβλι. Στο ούζο προσθέτουν πρώτα λίγο νερό, έπειτα πάγο και το απολαμβάνουν αργά, μα καθόλου βασανιστικά. Ο αργός ρυθμός με τον οποίο πίνεται είναι αυτό που κάνει το ούζο απολαυστικό και «μαγνήτη» της παρέας: όπου υπάρχει ούζο, υπάρχει και αφορμή για κουβεντούλα.

Γνωρίζοντας αυτόν τον κλασικό τρόπο απόλαυσης του ούζου, παραξενεύτηκα όταν κάποιο Σαββατόβραδο, ένας φίλος με περίμενε δίπλα σ’ ένα περίπτερο με ένα μπουκαλάκι ούζο στο ένα χέρι και έναν χυμό μπανάνα-βύσσινο στο άλλο. Πρότεινε να το πιούμε πριν μπούμε στο μαγαζί, γιατί χρεώνει ακριβά την είσοδο και είναι προτιμότερο από το να κάνουμε ένα μεγάλο λογαριασμό και να μας στοιχίσει «ο κούκος αηδόνι».

Μια άλλη φορά πάλι, ένας φίλος φίλου ανέτρεψε όσα ήξερα για την κατανάλωση του ούζου. Ήταν αργά το βράδυ όταν τον συναντήσαμε. Καθίσαμε στο στέκι μας, ένα μεζεδοπωλείο γνωστό για τους θαμώνες του όλων των ηλικιών και ο φίλος μου παρήγγειλε ούζο. Η απορία μου ήταν «πώς και τέτοια ώρα ούζο!», αλλά ο τρίτος της παρέας είχε μείνει έκπληκτος για τελείως διαφορετικό λόγο: «Έτσι πίνεις το ούζο; Σκέτο; Εγώ το αναμιγνύω με βυσσινάδα ΕΨΑ. Ο συνδυασμός των γεύσεων είναι ιδανικός κι έτσι το ούζο πίνεται πιο γρήγορα, αφού η έντονη γεύση του ισορροπεί με τη γεύση του χυμού. Είναι ό,τι πρέπει αν έχεις τα ντέρτια σου!».

Έτσι αρχίσαμε να συζητάμε για κοκτέιλ με βάση το ούζο που είναι μέρος του βασικού μενού πολλών μπαρ. Δύσκολα καταλαβαίνει κανείς από την ονομασία τους ότι έχουν ως βάση το ούζο (οι barmen πειραματίζονται και τους δίνουν διάφορα δημιουργικά ονόματα). Εκτός από τα κοκτέιλ, υπάρχουν κι άλλες φρέσκες ιδέες που εισάγουν το ούζο στη σύγχρονή και «μαζική» διασκέδαση. Μία από αυτές είναι το Sunouzo, η πιο αγαπημένη μου εκδοχή του. Οι δημιουργοί του αποφάσισαν να αναμίξουν το ούζο με χυμό πορτοκάλι, βύσσινο, λεμόνι και λεμόνι – δυόσμος, κάνοντας το ούζο πιο ενδιαφέρον για νέους που αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους απόλαυσής. Το Sunouzo έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ και εκτός του ότι δεν σε ζαλίζει, δεν απαιτεί μεζέ.

Φαίνεται πως o τρόπος κατανάλωσης του ούζου αλλάζει για να εξυπηρετήσει ακόμη και τις οικονομικές δυσκολίες των νέων, ενώ για κάποιους, η ανάμιξή του με χυμό αποτελεί ευκαιρία να «ευφρανθούν» ταχύτερα. Για κάποιους άλλους πάλι, το ούζο μπορεί να μπει στην καθημερινότητα ως ένα δροσιστικό διάλειμμα. Οι εναλλακτικοί αυτοί τρόποι δεν κάνουν το ούζο λιγότερο λαϊκό ποτό, ούτε αλλοιώνουν την ταυτότητα του. Αντίθετα, η ιστορία του εμπλουτίζεται και οι δημιουργικοί τρόποι κατανάλωσής του εξυπηρετούν όλες τις ηλικίες και κατ’ επέκταση, όλα τα γούστα. Κοινός παρονομαστής όλων όσων το καταναλώνουν μπορεί να μην είναι πλέον οι μεζέδες και το τάβλι, παραμένει όμως η παρέα και η κοινωνική συναναστροφή.