Πλησιάζει το Πάσχα και καθώς ανοίγει ο καιρός δημιουργείται μια έντονη επιθυμία για ούζο συνοδευόμενο από θαλασσινά. Σήμερα θα μιλήσουμε για τον τσίρο, ένα λιαστό ψάρι που είναι συνήθως μικρός κολιός ή μικρό αφρόψαρο με αρκετό λίπος. Το πάστωμα και η ξήρανση- λιάσιμο γινόταν παραδοσιακά τους καλοκαιρινούς μήνες και αποτελούσε τρόπο συντήρησης του εκλεκτού μεζέ, που πλέον είναι δυσεύρετος στην αρχική του μορφή ως ολόκληρο ψάρι.

Η πρώτη κίνηση που κάνουμε στο αποξηραμένο ψάρι, είναι να το ενυδατώσουμε βάζοντας το στο νερό για 20 λεπτά, για να πάρει την απαραίτητη υγρασία και να αποβάλλει το παραπανήσιο αλάτι. Με ένα μικρό καψάλισμα στη φωτιά προσθέτοντας λάδι και ξύδι, ακόμα και λεμόνι, δημιουργούμε έναν εξαίσιο μεζέ με έντονη γεύση, που επάξια θα τον τοποθετούσα στους πέντε καλύτερους συνοδευτικούς μεζέδες του ούζου. Μια δεύτερη επιλογή είναι – μετά την προετοιμασία του τσίρου – να αφαιρέσουμε με απορροφητικό χαρτί το περίσσιο νερό και αφού προσθέσουμε πιπέρι και λίγο ξύδι, να το βάλουμε σε ένα βαζάκι με ελαιόλαδο. Έτσι διατηρείται στο ψυγείο για μεγάλο διάστημα και έχουμε έναν έτοιμο μεζέ ανά πάσα στιγμή.

Πρόσφατα δοκίμασα το πρώτο συσκευασμένο συριανό ούζο μετά από τουλάχιστον μια τριακονταετία απουσίας τέτοιου ντόπιου προϊόντος, συνοδεύοντάς το με τσίρο. Η συγκεκριμένη προσπάθεια για τη δημιουργία συριανού ούζου είναι εξαιρετική, καθώς αναφερόμαστε σε ένα μεστό προϊόν με έντονα αρώματα και γεύση που συνιστά μια πολλά υποσχόμενη δημιουργία ενός νέου ποτοποιού-αποσταγματοποιού. Ο τσίρος λοιπόν, μαζί με ένα βρεγμένο παξιμάδι, ντομάτα, αγγούρι ή λάχανο, παρέα με ένα μεσημεριανό ουζάκι, μας ταξιδεύουν σε παλιές γεύσεις.

Φιλικά,
Κώστας Πρέκας