Πολλά χρόνια πριν βρέθηκα για πρώτη φορά στην Κρήτη για να γνωρίσω τα πεθερικά μου. Μετά από τις πρώτες κουβέντες γρήγορα βρεθήκαμε στο καφενείο του χωριού. Ήταν Μάρτης…

Όλοι πήραν την καθιερωμένη ρακή ενώ εγώ προτίμησα ούζο, πράγμα για το οποίο έλαβα αρκετές περίεργες ματιές. Στη συνέχεια βέβαια συνειδητοποίησα πως οι μεζέδες που συνόδευαν την ρακή ταίριαζαν απόλυτα με το ούζο.

Το μενού ήταν το εξής απλό: μια άγρια αγκινάρα ωμή με αλάτι και λεμόνι, ένα βρεγμένο κρίθινο παξιμάδι με λάδι και αλάτι, λίγα χλωρά κουκιά κι ένα μικρό πιατάκι με πελτέ με λίγο λάδι και αλάτι.

Μπορώ να σας πω ότι αυτό το τόσο απλό για εκείνους ,αλλά συνάμα τόσο γνήσιο, υγιεινό, σπάνιο για την εποχή μας, αλλά και νηστίσιμο μενού αποτελεί μια εξαιρετική πρόταση για ένα ουζάκι κατά τη διάρκεια της σαρακοστής.

Φιλικά,
Κώστας Πρέκας