Συνέντευξη του Μανώλη Συρρέλη, διευθυντή της Ποτοποιίας Γιαννατσή, στο tsou.gr

Η Ποτοποιία Δημητρίου Δ. Γιαννατσή ιδρύθηκε επίσημα το 1932 και είναι μια από τις τέσσερις ποτοποιίες που λειτουργούν σήμερα στο Πλωμάρι. Με μεράκι για την τέχνη της απόσταξης και σεβασμό στο παρελθόν της, η ποτοποιία παρουσιάζει μια ιδιαίτερα ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια, με αύξηση του τζίρου και των εξαγωγών της. Με εξαιρετικής ποιότητας αποστάγματα σε ξεχωριστές, vintage συσκευασίες, έχει καταφέρει να διευρύνει σημαντικά τόσο την αναγνωρισιμότητα, όσο και τον αριθμό των φανατικών πελατών της.

Αγαπητέ κύριε Συρρέλη, πόσο αισιόδοξο ή απαισιόδοξο για το μέλλον των επιχειρηματικών σας δραστηριοτήτων σας βρίσκουμε, μετά την ανάκληση των περιοριστικών μέτρων;

Ο επιχειρηματίας είναι από τη φύση του αισιόδοξος. Έτσι, όποτε ανατρέπονται οι συνήθεις συνθήκες, κι εφόσον αυτό είναι ένα καθολικό φαινόμενο που αφορά σε όλους, αναζητά τον τρόπο για να κάνει τη διαφορά. Με την πλήρη ανάκληση των περιοριστικών μέτρων θα έλθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τη νέα πραγματικότητα και είμαι σίγουρος πως θα βρούμε τρόπο να την αντιμετωπίσουμε.

Σε τι ποσοστό υπολογίζετε τη μείωση του τζίρου σας λόγω της πανδημίας;

Η πτώση των πωλήσεων ούζου κατά την περίοδο του εγκλεισμού της κοινωνίας λόγω κορωνοϊού, γνωρίζω ότι ήταν καθολική για όλες τις ποτοποιίες της Λέσβου. Ήταν πολύ μεγάλη, φτάνοντας το 70%, συγκρινόμενη με τις πωλήσεις των αντίστοιχων προηγούμενων χρόνων. Αφορούσε κυρίως στη δημοφιλή κατηγορία των 200 ml, που είναι η κατηγορία του καφενείου, του συμποσιασμού της παρέας ή της εκτός οικίας κατανάλωσης, όπου οι πωλήσεις σχεδόν μηδενίστηκαν. Γεγονός που μας αποδεικνύει, για μια ακόμη φορά, πως ο καλύτερος μεζές του ούζου είναι η παρέα.

Ήπιε ο Έλληνας ούζο κατά την περίοδο της «καραντίνας»; Υπήρξε διαφοροποίηση της ζήτησης για ούζο από κάβες και σούπερ ή μίνι μάρκετ;

Κρίνοντας από τον εαυτό μου, δεν μπορεί να πιεί ούζο κλεισμένος στο σπίτι του ο Έλληνας. Το ούζο θέλει ύπαιθρο, θαλασσινή αύρα, τη χαρά της παρέας, χορό και μουσική. Δεν είναι μοναχικό ποτό, που το κουτσοπίνεις φορώντας τις παντόφλες σου, διαβάζοντας ένα βιβλίο ή χαζεύοντας στην τηλεόραση. Το ούζο θέλει δράση. Παρόλα αυτά, επειδή το ούζο για πολλούς είναι αναγκαία συνήθεια, τούτη την περίοδο παρατηρήθηκε ένα ενδιαφέρον και κάποια κινητικότητα στις συσκευασίες των 700 ml, που κράτησαν τις πωλήσεις τους στα περυσινά επίπεδα, αποδίδοντας το ποσοστό 30% του τζίρου, που προανέφερα.

Πώς βλέπετε να κινείται η ζήτηση των προϊόντων σας μετά την επαναλειτουργία των καταστημάτων εστίασης;

Για το φετινό καλοκαίρι οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες. Ήδη, με τον εγκλεισμό χάθηκε η μισή σεζόν και τώρα, που δειλά – δειλά ανοίγουν οι ταβέρνες και τα ουζερί, ο κόσμος ακόμη φοβάται και πιεσμένος από τον φόβο και τα περιοριστικά μέτρα, δεν θα βγει όπως έβγαινε. Ας μη ξεχνάμε και τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που προκάλεσε η καταστολή της οικονομικής δραστηριότητας και περιορίζει σημαντικά σήμερα τις ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Κι αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος, αφού ο περιορισμός της οικονομικής δυνατότητας και η περαιτέρω εξαθλίωση των Ελλήνων, προδικάζουν ένα αβέβαιο και δύσκολο μέλλον για τις επιχειρήσεις. Όμως ελπίζουμε στο ισχυρό DNA του κλάδου των παραγωγών ούζου, που στην υπερεκατονταετή ζωή του τα έχει δει όλα και έχει αντέξει.

Ποια μηνύματα δέχεστε εκτός συνόρων; Πώς προβλέπετε να κινηθούν οι εξαγωγές της ποτοποιίας σας το επόμενο διάστημα;

Αν και για τις εξαγωγές ισχύει ότι και για την εσωτερική αγορά – αφού έκλεισε κι εκεί η οικονομία – υπάρχει αισιοδοξία. Ας μη ξεχνάμε ότι το ταπεινό ουζάκι ενισχύει σημαντικά την ελληνική οικονομία σε συνάλλαγμα, κατέχοντας το 67% του συνόλου της αξίας των αλκοολούχων ποτών που εξάγει η χώρα μας. Οι ποτοποιίες της Λέσβου συνολικά εξάγουν το 50% της ετήσιας παραγωγής τους, ως επώνυμο προϊόν υψηλής ποιότητας σε περισσότερες από 40 χώρες. Η Ποτοποιία Γιαννατσή, εν μέσω πανδημίας “ξεκλείδωσε” την αγορά της Βουλγαρίας, ανεβάζοντας σε έξι τις χώρες που εξάγει τα προϊόντα της. Όμως αυτό δεν “έτυχε”. Είναι αποτέλεσμα πολυετούς προσπάθειας και επικοινωνίας με τις ξένες αγορές, αλλά και καταξίωσης της ποιότητας και της τιμής των προϊόντων μας στην εσωτερική αγορά, που είναι το πρώτο που “ψάχνει” ο ξένος συνεργάτης.

Το ουζάκι μας βοηθάει να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας; Τι μας συμβουλεύετε εσείς που γνωρίζετε καλά την τέχνη της απόσταξης και φροντίζετε να έχουμε ότι καλύτερο στο ποτήρι μας;

Πάντα ο Έλληνας τα βγάζει πέρα στα δύσκολα, με ένα ποτήρι στο χέρι, ένα χορό στα πόδια κι ένα τραγούδι στα χείλη. Έτσι μας έχει σημαδέψει η απίστευτη γλώσσα μας, που από την εποχή του Ομήρου μέχρι τον Καζαντζάκη και τον Ελύτη σήμερα, μας κάνει όλους, Έλληνες. Ας τους ξαναδιαβάσουμε κι ας ξυπνήσουμε τον κοιμισμένο Οδυσσέα ή τον Ζορμπά, που ο καθένας κρύβει μέσα του. Τότε δεν θα μπορεί τίποτε να μας φοβίσει…